و چه تنها

ای در خور اوج ! آواز تو در کوه سحر ، و گیاهی به نماز . 

غم ها را گل کردم ، پل زدم از خود تا صخره ی دوست . 

من هستم ، و سفالینه ی تاریکی ، و تراویدن راز ازلی . 

سر بر سنگ ، و هوایی که خنک ، و چناری که به فکر ،  

و روانی که پر از ریزش دوست . 

خوابم چه سبک ، ابر نیایش چه بلند ، و چه زیبا بوته ی زیست ، 

و چه تنها من ! 

تنها من ، و سر انگشتم در چشمه ی یاد ، و کبوتر ها لب آب . 

هم خنده ی موج ، هم تن زنبوری بر سبزه ی مرگ ، و شکوهی  

در پنجه ی باد . 

من از تو پرم ، ای روزنه ی باغ هم آهنگی کاج و من و  

ترس ! 

هنگام من است ، ای در به فراز ، ای جاده به نیلوفر خاموش پیام !