فوتبالیست ...

پسر بچه ای عاشق فوتبال بود و در تمام تمرینات تیم دبیرستان به طور مرتب شرکت میکرد و همیشه سعی میکرد حتی در تمرینات هم بهترین بازیکن مدرسه شان باشد.ولی پسرک بسیار ریز اندام تر  از هم سن و سالانش بود و در تمام بازیها کنار زمین و روی نیمکت می نشست.

رابطه ای خاص بین او و پدرش بود و پدر در تمام مسابقاتی که پسرش به روی نیمکت نشسته بود می آمد و او را با شور و هیجان خاصی  تشویق میکرد و او را راهنمایی میکرد.

دوره ی دبیرستان پسر تمام شد و او در تمام چهار سال دبیرستان به رو ی نیمکت مینشست.او به دانشگاه رفت و با موافقت مربی در دانشگاه هم وارد تیم فوتبال شد.

او در تمام تمرینات حاضر بود و تمام تلاشش را در روز تمرینات انجام میداد اما

او در چهار سال دانشگاه هم علی رغم تلاش فراوان در تمرینات در تمام مسابقات به روی نیمکت مینشست.پدرش همچنان به مسابقات می آمد و او را تشویق میکرد. ولی در روز تمرین برای آخرین مسابقه فصلی دانشگاه  مربی به سرعت به طرف رختکن آمد و به پسر خبر فوت پدرش را داد.پسرک با بقضی خاص به مربی گفت: ((اشکالی نداره من امروز توی تمرین نباشم؟))

مربی گفت: ((نه..اصلا....میتونی شنبه هم برای مسابقه نیای)) و پسر با صورتی خیس راهی خانه شد.

در میان حیرت مربی و هم تیمیان پسر روز شنبه به آرامی وارد رختکن شد و ساک و وسایل خودش را به کناری انداخت و به مربی گفت: ((من ...میشه....من.... امروز بازی کنم)) مربی در خواستش را قبول کرد .

اما آن روز بدون بودن پسر و بازی فوق العاده او هیچ وقت امکان برنده شدنشان نبود.در آن بازی سه گل به ثمر رسید که 2گلش را او زده بود.بعد از اتمام بازی و جمع شدن همه در رختکن مربی به کنار پسر آمد تا از او تشکر کند.

پسر گفت :‌((میدانید؟....پدر من کور بود...او هیچ وقت بازی مرا نمیدید و من هم برایم مهم نبود که داخل بازی باشم که او نمیدید  ولی امروز تنها روزی بود که پدر من میتوانست بازی مرا ببیند و  حتما باید بازی میکردم و حتما باید خوب بازی میکردم.))

داستان بالا از یکی از بزرگترین فوتبالیستان تاریخ هست((به گفته ی نگارنده ی اصلی)) که خودش خاسته هیچ کس ندونه کیه!!!....که الان هم هیچکس نمیدونه.