او

در دل سیاه شب ، 

هر ستاره ای که سر می زند ، اوست . 

چشمک هر ستاره ای ،  

نگاه دزدانه ی اوست که مرا پیغام می دهد ؛ 

که در زمین تنها نیستی ،  

که مرا غروب نیست ، 

مرا با تو جدایی نیست ،  

مرا بی تو زندگانی نیست ،  

مرا بی تو سرنوشتی نیست ، سرگذشتی نیست . 

هر ستاره ای مرا مژده ای است که او هست ، که اوست .  

که او خورشید بی غروب من است .  

که او وصال بی فراق من است .  

که او حضور بی غیبت من است . 

او در دم هر نفس من است . 

در کوبه ی هر نبض من است . 

طعم هر طعامم اوست .  

شهد هر شرابم اوست .  

عطر هر یاسی نجوای اوست .  

وزش هر نسیمی نوازش اوست .  

قطره ی هر شبنمی اشک اوست .  

عاشقی رنگ سمند او .  

آسمان ، پرتوی از سر در اوست .  

مخمل ابر ، گل پیکر اوست . 

ساقه ی صبح ، بر و بالایش ،  

نغمه ی وحی خدا آوایش ،  

آرزو طرحی از اندامش ،  

مژده  نقشی است ز پیغامش ،  

زندگی رایحه ی پیرهنش ،  

جان من تشنه ی نوش دهنش . 

(دکتر شریعتی)